Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kraśniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2015 r.

Sąd Rejonowy w Kraśniku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Ewa Delekta
Protokolant:	Dorota Sala

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2015 r. w Kraśniku

sprawy z powództwa Wyższej Szkoły Społeczno- (...) w L.

przeciwko K. T.

o zapłatę

I.  powództwo oddala;

II.  oddala wniosek pozwanej o zasądzenie od powoda kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1/15

UZASADNIENIE

Powódka Wyższa Szkoła Społeczno- (...)
w L. wniosła pozew w postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanej K. C. kwoty 1 860,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 6 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu .
W uzasadnieniu wskazała, że pozwana zawarła umowę o kształcenie na kierunku Fizjoterapia w trybie niestacjonarnym w dniu 5 sierpnia 2010 roku i w tym samym dniu wydana została decyzja o przyjęciu pozwanej na studia. W związku z tym pozwana była zobowiązana do ponoszenia opłat związanych z odbywaniem studiów, w tym czesnego. Pozwana została skreślona z listy studentów pierwszego roku decyzją dziekana z dnia 28 lutego 2011 roku . Czesne za I semestr studiów w 2010 roku wynosiło 1860 złotych i płatne było w trzech ratach, ostatnia w dniu 5 grudnia 2010 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 12 listopada 2014 roku sygn. akt I Nc 1141 /14 Sąd Rejonowy w Kraśniku nakazał pozwanej K. C. , aby zapłaciła powodowi 1 860,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 grudnia 20110 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 624,50 zł tytułem kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniósł w tym terminie sprzeciw.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz w całości
i podniosła zarzut przedawnienia roszczenia Wniosła o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

K. C. , nosząca obecnie po zawarciu związku małżeńskiego nazwisko T., w dniu 5 sierpnia 2010 r. zawarła z Wyższą Szkołą Społeczno- (...) w L. umowę na podstawie której powód jako zleceniobiorca zobowiązał się do zorganizowania poprawnego procesu kształcenia , z zapewnieniem dostępu do pomocy dydaktycznych , biblioteki i właściwych dla szkolnictwa wyższego warunków socjalnych odbywania zajęć dydaktycznych . Obowiązkiem studenta było między innym przestrzeganie statutu i regulaminu, uczestniczenie w zajęciach i terminowe płacenie czesnego. Pomimo przyjęcia pozwanej na I rok studiów o kierunku fizjoterapia , pozwana nie przystąpiła do nauki . Nie dokonała jednak rezygnacji w przewidziany w umowie sposób czyli pisemnie. W związku z tym uczelnia naliczyła wobec pozwanej należność z tytułu nieuiszczonego czesnego za I semestr w kwocie 1 860 , 00 złotych a decyzją dziekana z z dnia 28 lutego 2011 roku została skreślona z listy studentów . Pismem z dnia 11 września 2014 roku powódka wezwała pozwana do zapłaty kwoty 1 860,00 złotych w terminie do 24 września 2014 roku. Pomimo tego wezwania do zapłaty pozwana nie uregulował dobrowolnie powyższych należności wobec powódki.

Powyższy stan faktyczny pozostawał bezsporny pomiędzy stronami.

Odnosząc się do kwestii oceny zasadności obciążenia pozwanej przez stronę powodową opłatami z tytułu czesnego za I semestr nauki
w 2010 roku w sytuacji , gdy pozwana nie uczęszczała w ogóle na zajęcia uczelni, stwierdzić należy, że znajdowało to uzasadnienie w świetle postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami w dniu 5 sierpnia 2010 r. W sprawie bezspornym było, że pozwana została skreślona z listy studentów na mocy decyzji z dziekana nr (...) z 28 lutego 2010 r. Przyczyną skreślenia było nie zaliczenie przez nią pierwszego semestru w roku akademickim 2010/2011 . Wprawdzie pozwana nie przystąpiła w ogóle do zajęć dydaktycznych ale nie skorzystała też z przysługującego jej prawa do wypowiedzenia umowy z uczelnią na piśmie. W tych okolicznościach umowa z uczelnią łączyła ją do momentu skreślenia jej z listy studentów i wiązał się z tym obowiązek uiszczenia należności określanej zwyczajowo mianem czesnego zgodnie z łączącą strony umową.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo podlegało jednak oddaleniu bowiem skutecznie podniesiony został przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia powódki .

Jak wynika z treści art. 117 § 1 k.c. roszczenia majątkowe, co do zasady ulegają przedawnieniu. Stosownie zaś do art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Na mocy art. 118 k.c. co do zasady termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Przepisy szczególne mogą jednak w sposób odmienny regulować powyższe terminy.

Kwestia terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę czesnego od dłuższego czasu sprawiała problemy w orzecznictwie sądów powszechnych.
Z tą problematyką związana była nowelizacja przepisów ustawy z 27 lipca 205 roku o szkolnictwie wyższym ( tekst jednolity Dz.U. z 2012r. poz. 572 ze zm.). Z dniem 1 października 2014 roku dokonany został do niej art. 160a, który w ustępie 7 wskazuje , że „ roszczenia wynikające z umowy przedawniają się z upływem trzech lat”; chodzi przy tym o umowy wskazane w ust. 1 , a więc umowy o kształcenie na studiach oraz o pozostałe umowy edukacyjne . Ustawodawca wskazał przy tym, w art. 32 ustawy nowelizującej , tj ustawy z dnia11 lipca 2014 roku o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U.z 2014r. poz. 1198), że powyższe przepisy mają moc wsteczną bowiem jak stanowi powołany przepis „ do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne , o których mowa w art. 99 ust. 1 ustawy , o której mowa w art. 1 , zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepis art. 160a ust. 7 ustawy, o której mowa w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą” Nie dotyczy to jednak wszystkich umów . W cytowanym przepisie jednoznacznie odesłano do art. 99 ust. 1 Prawa o szkolnictwie wyższym , który dotyczy uczelni publicznych .
A zatem do umów zawieranych z uczelniami niepublicznymi przed
1 października 2014 roku zastosowanie znajdują poprzednie przepisy, a nie znowelizowany art. 160a ust. 7 Prawa o szkolnictwie wyższym . Strona powodowa jest uczelnią niepubliczną . A zatem dla określania terminu przedawnienia roszczenia o świadczenie usług edukacyjnych znajdują zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego.

W szczególności, jak stanowi art. 751 pkt 2 k.c., z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, jeżeli przysługują osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone. Jednocześnie na mocy art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

Sąd Rejonowy w niniejszym składzie w pełni podziela stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 21 maja 2014 roku sygn..akt II Ca 92/14 (publ. Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych) .

Zdaniem Sądu Okręgowego do roszczeń uczelni niepublicznych z tytułu świadczenia usług edukacyjnych - na mocy odesłania z art. 750 k.c. – stosować należy przepisy Kodeksu Cywilnego o zleceniu .

Nie ma podstaw do twierdzenia, że łącząca strony umowa miała charakter umowy nazwanej, która byłaby wyłączona spod regulacji art. 751 pkt 2 k.c.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że umowa z dnia 5 sierpnia 2010 roku w użytym w niej nazewnictwie odwołuje się do pojęcia zleceniobiorcy , którym mianowała się Wyższa Szkoła Społeczno- (...) w L. , nawiązując bezpośrednio do umowy , która podlega regulacji z art. 750 k.c.

Powód jako termin wymagalności roszczenia wskazał dzień następny po dacie w jakiej upływał termin do płatności ostatniej raty czesnego tj.
6 grudnia 2010 roku. Przyjmując zatem datę wymagalności roszczenia na ten dzień roszczenie o zapłatę czesnego przedawniło się z dniem 6 grudnia 2012 roku .

Powód wystąpił w niniejszej sprawie z pozwem w dniu 29 października 2014 roku ( data stempla pocztowego), a zatem po upływie terminu przedawnienia.

Należy również zwrócić uwagę na podniesioną przez Sąd Okręgowy w Lublinie w powołanej wyżej sprawie kwestię, że nawet gdyby w sprawie należałoby wykluczyć możliwość stosowania do zgłoszonego roszczenia przepisów art. 750 k.c. i art. 751 pkt. 2 k.c., to i tak wniesione powództwo podlegałoby oddaleniu , z uwagi na upływ trzyletniego terminu przedawnienia określonego w art. 118 k.c. dla roszczeń związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Roszczenie powoda należy do tej kategorii roszczeń. Ustawa z dnia 27 lipca 2005 roku o szkolnictwie wyższym w art. 106 stanowi, że prowadzenie przez uczelnię działalności dydaktycznej , naukowej, badawczej, doświadczalnej , artystycznej , sportowej, rehabilitacyjnej lub diagnostycznej nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej ( Dz.U. 2010r. Nr 220, poz. 1447, ze zm.). Powszechnie w orzecznictwie przyjmuje się jednak, że powołany artykuł nie ma znaczenia generalnego i odnosi się do określonej dziedziny wiążącej się z funkcjonowaniem uczelni. Jego treść nie oznacza, że uczelnie nie są w ogóle przedsiębiorcami , tylko że nie są przedsiębiorcami w rozumieniu powołanej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Nie stoi to jednak na przeszkodzie uznaniu za przedsiębiorców w rozumieniu innych przepisów prawa.

Sąd Rejonowy podziela w całości pogląd wyrażony przez Sąd Okręgowy w Lublinie w powołanym wyżej wyroku , że uczelnia niepubliczna która prowadzi działalność w postaci usług edukacyjnych w sposób stały i zorganizowany powinna być traktowana na równi z innymi podmiotami świadczącymi usługi związane z nauką , czy też szkolnictwem . Dlatego też należy przyjąć, że roszczenia niepublicznych uczelni związane z odpłatnością za studia są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej .

W związku z powyższym , w okolicznościach sprawy należało przyjąć, że roszczenie powoda uległoby również trzyletniemu przedawnieniu jako roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej .

Sąd oddalił wniosek pozwanej o zasądzenie kosztów procesu ponieważ wprawdzie jest ona stroną wygrywającą proces w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. , jednak nie wykazała , że poniosła jakiekolwiek koszty związane z toczącym się procesem.